Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Pabianicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 lutego 2016 roku

Sąd Rejonowy w Pabianicach w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia S.R. Magdalena Gałkowska

Protokolant – st. sekr. sąd. Mirosława Kłysik

po rozpoznaniu dnia 24 lutego 2016 roku

sprawy A. K.

syna S. i B. z domu L.

urodzonego (...) w Z.

oskarżonego o to, że:

w dniu 23 maja 2015 roku na drodze (...) w gm. D. nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym przez to, że kierując samochodem marki S. (...) o nr rej. (...), wbrew treści art. 22 ust. 1 prawa o ruchu drogowym, nie zachował szczególnej ostrożności, zjechał na przeciwny pas ruchu, doprowadzając do czołowego zderzenia z samochodem marki V. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez M. W. (1), czym nieumyślnie spowodował u pokrzywdzonych M. W. (1) obrażenia ciała w postaci urazu klatki piersiowej ze złamaniami trzech prawych żeber, stłuczenia dolnych płatów obu płuc, uraz miednicy ze złamaniem gałęzi górnej kości łonowej prawej, u C. R. złamanie końca dalszego kości udowej lewej, stłuczenie stawu skokowego prawego, urazu klatki piersiowej ze złamaniem żebra X, które to obrażenia spowodowały u pokrzywdzonych naruszenia czynności narządu ciała na czas dłuższy niż siedem dni, oraz u pokrzywdzonej H. R. uraz głowy z głęboką raną ciętą prawej okolicy nadoczodołowej z krwiakiem tkanek miękkich prawego oczodołu, złamania kłykcia potylicznego lewego, urazu klatki piersiowej i kręgosłupa ze złamaniem mostka i żeber, stłuczeniem prawego płuca, stłuczeniem i krwiakiem śródpiersia, złamaniami wyrostków poprzecznego prawego L2 i kolczystego w Th 10 oraz blaszki granicznej Th 10, złamań kończyn – śródręcza prawego, kości ramiennej prawej i udowej lewej, w następstwie tychże obrażeń doszło do ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci wstrząsu urazowego, ostrej niewydolności oddechowej i niewydolności krążenia, wskutek którego pokrzywdzona zmarła w dniu 11 lipca 2015 roku

tj. o przestępstwo z art. 177 § 2 k.k. i art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

1.  oskarżonego A. K. uznaje za winnego dokonania zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 177 § 2 k.k. i art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza oskarżonemu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

2.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonemu na okres próby 5 (pięciu) lat;

3.  na podstawie art. 71 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierza oskarżonemu grzywnę w wysokości 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

4.  na podstawie art. 42 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 1 (jednego) roku;

5.  na podstawie art. 43 § 3 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. nakazuje oskarżonemu zwrócić dokument prawa jazdy właściwemu wydziałowi komunikacji;

6.  na podstawie art. 46 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzeka od oskarżonego A. K. na rzecz pokrzywdzonych C. R. i M. W. (1) nawiązki w kwocie po 2.000 (dwa tysiące) złotych;

7.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 6610,61 (sześć tysięcy sześćset dziesięć i 61/100) złotych, tytułem zwrotu kosztów sądowych w całości.

Sygn. akt II K 779/15

Wobec złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku wyłącznie co do kary i innych konsekwencji prawnych czynu, sąd na postawie art. 423 § 1a k.p.k. ograniczył zakres uzasadnienia do tej części wyroku, której wniosek dotyczy.

UZASADNIENIE

Na wstępie podnieść należy, iż w przedmiotowej sprawie doszło do wydania wyroku w wyniku uwzględniania wniosku w trybie art. 335 § 1 k.p.k. Skorzystanie z przewidzianego w art. 343 k.p.k. uproszczenia procedury uzależnione jest od uwzględnienia wniosku prokuratora w całości, tj. wydania orzeczenia zgodnego z tym wnioskiem, także w zakresie rozstrzygnięcia o karze, środkach karnych oraz poniesienia kosztów procesu. Sąd nie jest związany wnioskiem w tym jedynie sensie, że uznając, iż nie zachodzą podstawy do jego uwzględnienia zwraca sprawę prokuratorowi (art. 343 § 7 k.p.k.). W każdym jednak przypadku treść wydanego w omawianym trybie wyroku w zakresie elementów wymienionych w art. 335 § 1 k.p.k. odpowiadać powinna uzgodnionej woli oskarżonego i oskarżyciela publicznego.

Sąd rejonowy uznał w niniejszej sprawie oskarżonego A. K. za winnego tego, że w dniu 23 maja 2015 roku na drodze (...) w gm. D. nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym przez to, że kierując samochodem marki S. (...) o nr rej. (...), wbrew treści art. 22 ust. 1 prawa o ruchu drogowym, nie zachował szczególnej ostrożności, zjechał na przeciwny pas ruchu, doprowadzając do czołowego zderzenia z samochodem marki V. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez M. W. (1), czym nieumyślnie spowodował u pokrzywdzonych M. W. (1) obrażenia ciała w postaci urazu klatki piersiowej ze złamaniami trzech prawych żeber, stłuczenia dolnych płatów obu płuc, uraz miednicy ze złamaniem gałęzi górnej kości łonowej prawej, u C. R. złamanie końca dalszego kości udowej lewej, stłuczenia stawu skokowego prawego, urazu klatki piersiowej ze złamaniem żebra X, które to obrażenia spowodowały u pokrzywdzonych naruszenia czynności narządu ciała na czas dłuższy niż siedem dni, oraz u pokrzywdzonej H. R. uraz głowy z głęboką raną ciętą prawej okolicy nadoczodołowej z krwiakiem tkanek miękkich prawego oczodołu, złamania kłykcia potylicznego lewego, urazu klatki piersiowej i kręgosłupa ze złamaniem mostka i żeber, stłuczeniem prawego płuca, stłuczeniem i krwiakiem śródpiersia, złamaniami wyrostków poprzecznego prawego L2 i kolczystego Th 10 oraz blaszki granicznej Th 10, złamań kończyn – śródręcza prawego, kości ramiennej prawej i udowej lewej, w następstwie tychże obrażeń doszło do ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci wstrząsu urazowego, ostrej niewydolności oddechowej i niewydolności krążenia, wskutek którego pokrzywdzona zmarła w dniu 11 lipca 2015 roku, to jest czynu wyczerpującego dyspozycję art. 177 § 2 k.k. i art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k.

Analiza całego zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do konkluzji, iż oskarżony A. K. wyczerpał swoim zachowaniem dyspozycję art. 177 § 2 k.k. i art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k.

Zgodnie z art. 177 § 1 k.k. odpowiedzialności karnej podlega ten, kto naruszając, chociażby nieumyślnie, zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, powoduje nieumyślnie wypadek, w którym inna osoba odniosła obrażenia ciała określone w art. 157 § 1 k.k. Art. 177 § 2 k.k., penalizuje sytuację, w której następstwem wypadku jest śmierć innej osoby albo ciężki uszczerbek na jej zdrowiu.

Znamieniem strony przedmiotowej spowodowania wypadku jest naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu. Pojęcie tych zasad obejmuje zarówno zasady ujęte w przepisach prawa drogowego lub regulujących komunikację kolejową, wodną lub powietrzną, jak też wynikające z istoty bezpieczeństwa w ruchu zasady prakseologiczne odnoszące się do danej sfery ruchu. Przestępstwo spowodowania wypadku komunikacyjnego ma charakter skutkowy, konieczne więc jest ustalenie, że pomiędzy stwierdzonym naruszeniem zasad bezpieczeństwa w ruchu a zaistniałym wypadkiem zachodzi związek przyczynowy. Skutkiem opisanym w ramach art. 177 jest faktyczne naruszenie dobra prawnego w postaci życia lub zdrowia człowieka. Naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu może być zarówno umyślne, jak i nieumyślne, natomiast wynikające stąd skutki dotyczące życia, zdrowia lub mienia muszą być objęte winą nieumyślną ( Komentarz do art. 177 kodeksu karnego, A. Marek, Kodeks karny. Komentarz, LEX, 2007, wyd. IV; Komentarz do art. 177 kodeksu karnego, G. Bogdan i inni, Kodeks karny. Część Szczególna. Tom II, Komentarz do art. 177-277 k.k., Zakamycze 2006, wyd. II ).

Naruszenie reguł ostrożności należy rozpatrywać z uwzględnieniem wielu elementów takich jak: warunki panujące na drodze, rodzaj, stan i przeznaczenie pojazdu, jego prędkość, czy też w szczególności sposób zachowania się i doświadczenie osoby nim kierującej. Ocena odpowiedzialności karnej zależeć będzie od zestawienia zachowania sprawcy z kwalifikowanym normatywnym wzorcem dobrego kierowcy.

Należy zaznaczyć, iż kierowca ma obowiązek nie tylko prowadzić pojazd zgodnie z obowiązującymi nakazami i zakazami, lecz winien także prowadzić pojazd w sposób rozważny i ostrożny. Obowiązek zachowania ostrożności wynikający z przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym ( art. 3 ust. 1 ) polega na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestnika ruchu do warunków i sytuacji na drodze i unikaniu wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa na drodze. Zgodnie z treścią art. 22. 1. Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku prawo o ruch drogowym kierujący pojazdem może zmienić kierunek jazdy lub zajmowany pas ruchu tylko z zachowaniem szczególnej ostrożności.

W ocenie Sądu zebrany w przedmiotowej sprawie materiał dowodowy implikuje jednoznaczną konstatację, iż oskarżony nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym przez to, że kierując samochodem marki S. (...) o nr rej. (...), wbrew treści art. 22 ust. 1 prawa o ruchu drogowym, nie zachował szczególnej ostrożności, zjechał na przeciwny pas ruchu, doprowadzając do czołowego zderzenia z samochodem marki V. (...) o nr rej. (...). Tym samym uznać należy, iż to zachowanie oskarżonego stanowiło bezpośrednią i główną przyczynę zdarzenia. Pomiędzy zachowaniem tym, a zaistniałym wypadkiem istnieje zatem związek przyczynowo-skutkowy, a także związek normatywny.

W wyniku zaistniałego zdarzenia oskarżony nieumyślnie spowodował u pokrzywdzonych M. W. (1) obrażenia ciała w postaci urazu klatki piersiowej ze złamaniami trzech prawych żeber, stłuczenia dolnych płatów obu płuc, uraz miednicy ze złamaniem gałęzi górnej kości łonowej prawej, u C. R. złamanie końca dalszego kości udowej lewej, stłuczenia stawu skokowego prawego, urazu klatki piersiowej ze złamaniem żebra X, które to obrażenia spowodowały u pokrzywdzonych naruszenia czynności narządu ciała na czas dłuższy niż siedem dni, oraz u pokrzywdzonej H. R. uraz głowy z głęboką raną ciętą prawej okolicy nadoczodołowej z krwiakiem tkanek miękkich prawego oczodołu, złamania kłykcia potylicznego lewego, urazu klatki piersiowej i kręgosłupa ze złamaniem mostka i żeber, stłuczeniem prawego płuca, stłuczeniem i krwiakiem śródpiersia, złamaniami wyrostków poprzecznego prawego L2 i kolczystego Th 10 oraz blaszki granicznej Th 10, złamań kończyn – śródręcza prawego, kości ramiennej prawej i udowej lewej, w następstwie tychże obrażeń doszło do ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci wstrząsu urazowego, ostrej niewydolności oddechowej i niewydolności krążenia, wskutek którego pokrzywdzona zmarła w dniu 11 lipca 2015 roku,

W rozpoznawanej sprawie na skutek spowodowanego wypadku drogowego pokrzywdzeni M. W. (1) i C. R. doznali obrażeń ciała określonych w art. 157 § 1 k.k., zaś pokrzywdzona H. R. zmarła w wyniku doznanych obrażeń, zatem oczywistym jest, że czyn oskarżonego wyczerpał równocześnie znamiona art. 177 § 1 k.k. i art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. (tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 11 stycznia 2008 r., IV KK 429/07, LEX Nr 359299, Biul.PK 2008/6/20, Prok.i Pr.-wkł. 2008/7-8/2

Oskarżony A. K. jest osobą dorosłą. W toku postępowania przygotowawczego nie ujawniły się żadne okoliczności, które wyłączałyby lub ograniczały u oskarżonego zdolność rozpoznania znaczenia zarzuconego mu czynu i pokierowania postępowaniem. Oskarżony miał możność prawidłowej oceny sytuacji zarówno w aspekcie fizycznym jak i prawnym. W chwili dokonania zarzucanego mu czynu miał niczym nieskrępowaną wolną wolę i mógł zachować się zgodnie z normami prawnymi. Biorąc pod uwagę wskazania art. 115 § 2 k.k., należy stwierdzić, że czyn oskarżonego charakteryzuje większa niż znikoma społeczna szkodliwość. Sąd uznał, iż stopień społecznej szkodliwości czynu należało uznać za wysoki. W sprawie nie zaistniały również żadne szczególne okoliczności, które wyłączałyby bezprawność czynu oskarżonego i tym samym usprawiedliwiały zachowanie niezgodne z prawem. W konsekwencji, należy przyjąć, iż oskarżony dopuścił się czynu bezprawnego, karalnego i karygodnego.

Rozważając kwestię odpowiedzialności karnej oskarżonego Sąd miał na względzie dyrektywy art. 53 k.k. Na niekorzyść oskarżonego Sąd poczytał wysoki stopień społecznej szkodliwości popełnionego czynu, oskarżony spowodował bowiem wypadek drogowy, w którym śmierć poniosła H. R., zaś pokrzywdzeni M. W. (1) i C. R. odnieśli liczne obrażenia ciała określone w art. 157 § 1 k.k. Do okoliczności łagodzących Sąd zaliczył uprzednią niekaralność oskarżonego, przyznanie się do zarzucanego czynu, złożenie obszernych wyjaśnień, wyrażenie skruchy.

Mając na uwadze wszystkie okoliczności czynu oraz okoliczności kształtujące sytuację osobistą i majątkową A. K., Sąd na podstawie art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. zdecydował o wymierzeniu oskarżonemu kary 2 lat pozbawienia wolności. Kara pozbawienia wolności w tej wysokości spełni w sposób najwłaściwszy swoje cele wychowawcze i zapobiegawcze wobec oskarżonego, a także cele prewencji generalnej wobec całego społeczeństwa. Wymierzając karę pozbawienia wolności w tej wysokości Sąd miał na uwadze rodzaj i rozmiar szkód wyrządzonych podczas wypadku, tj. śmierć pokrzywdzonej, liczne obrażenia ciała dwóch innych pokrzywdzonych oraz stopień winy oskarżonego.

Uznając, że oskarżony nie jest osobą zdemoralizowaną, a jego postawa rokuje na przyszłość, Sąd zastosował instytucję warunkowego zawieszenia wykonania kary – mając na względzie treść art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. uwzględniając przede wszystkim uprzednią niekaralność A. K.. Analiza przesłanek wskazanych w w.w. przepisach dokonana przez Sąd prowadzi zaś do wniosku, iż orzeczenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania jest wystarczające dla osiągnięcia celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Oskarżony jest bowiem osobą, od której można oczekiwać poprawy bez stosowania bezwzględnej kary pozbawienia wolności. Dla zweryfikowania pozytywnej prognozy kryminologicznej Sąd określił okres próby na 5 lat, kierując się tym, aby okres ten zapewnił skuteczne wychowawcze oddziaływanie na oskarżonego mimo wysokiego stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu. W ocenie Sądu pięcioletni okres próby będzie także gwarancją tego, że oskarżony będzie przestrzegał porządku prawnego i nie popełni w przyszłości przestępstwa.

Na podstawie art. 71 § 1 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonego karę grzywny w wysokości 150 stawek dziennych przyjmując, iż jedna stawka dzienna grzywny jest równoważna kwocie 10 złotych. Niezależnie bowiem od dolegliwości z okresowym probacyjnym weryfikowaniem postawy A. K., sąd uznał, że oskarżony powinien doznać realnej dolegliwości o charakterze materialnym. W sytuacji bowiem gdy wobec oskarżonego warunkowo zawieszono wykonanie kary pozbawienia wolności, aby nie spowodować u niego poczucia faktycznej bezkarności, a nadto działając w celu zaspokojenia społecznego poczucia sprawiedliwości, w pełni uzasadnionym jest orzeczenie grzywny. O jej wysokości sąd orzekł mając na uwadze okoliczności tożsame z tymi, które miały wpływ na wymiar kary pozbawienia wolności, nie ma powodów by je powtarzać. Zdaniem sądu grzywna w wysokości 150 stawek dziennych jest adekwatna do stopnia winy, społecznej szkodliwości czynu, okoliczności czynu i uwzględnia dotychczasowy sposób życia oskarżonego. Na wysokość jednej stawki wpływ miała sytuacja materialna oskarżonego a zwłaszcza fakt, iż obecnie nie pracuje, pobiera rentę w wysokości 1520 złotych. Wobec powyższego kwota 10 złotych jest adekwatna do możliwości finansowych oskarżonego.

Orzeczony zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 1 roku znajduje uzasadnienie w treści art. 42 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. W myśl tego przepisu Sąd może orzec zakaz prowadzenia pojazdów określonego rodzaju w razie skazania osoby uczestniczącej w ruchu za przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, w szczególności, jeżeli z okoliczności popełnionego przestępstwa wynika, że prowadzenie pojazdu przez tą osobę zagraża bezpieczeństwu w komunikacji. Orzeczenie przewidzianego w tym przepisie środka karnego ma charakter fakultatywny, przy czym jedną z przesłanek przemawiającą za jego orzeczeniem winno być stwierdzenie, że okoliczności popełnienia przestępstwa wskazują, że prowadzenie pojazdu przez daną osobę zagrażać będzie w przyszłości bezpieczeństwu w komunikacji. Innymi słowy zachowanie sprawcy winno dać asumpt do wniosku, iż sprawca ten lekceważy zasady ostrożności i zagraża bezpieczeństwu innych uczestników ruchu. Stopień zagrożenia winien być oceniony w oparciu o okoliczności konkretnego zdarzenia, z uwzględnieniem rodzaju i wagi naruszonych zasad bezpieczeństwa, okoliczności wskazujących na stosunek sprawcy do obowiązujących zasad bezpieczeństwa, stopień poczucia odpowiedzialności (wyrok SN z dnia 24.04.1982 r. sygn. akt V KRN 106/82). W ocenie Sądu okoliczności przedmiotowego wypadku, w szczególności nieumyślne naruszenie przez oskarżonego zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym pociągają za sobą konieczność wyeliminowania go z grona kierowców na minimalny okres 1 roku.

Stosownie do dyspozycji art. 43 § 3 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. Sąd zobowiązał oskarżonego do zwrócenia dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdów do właściwego wydziału komunikacji.

Na podstawie art. 46 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. Sąd zasądził od oskarżonego A. K. na rzecz pokrzywdzonych C. R. i M. W. (1) kwoty po 2000 zł tytułem nawiązki.

Sąd rozpoznając sprawę stosownie do dyspozycji art. 4 § 1 k.k. zastosował wobec oskarżonego ustawę - kodeks karny w brzmieniu obowiązującym w dacie czynu, a nie dacie wyrokowania, jako względniejszą dla sprawcy. Ustawa w brzmieniu obowiązującym obecnie, nie daje bowiem możliwości zastosowania warunkowego zawieszenie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wysokości przekraczającej rok (art. 69 § 1 k.k.).

O kosztach procesu Sąd orzekł w myśl zasady, iż to oskarżony – a nie Skarb Państwa – powinien je ponieść, skoro to jego zawinione zachowanie było przyczyną ich powstania i dlatego też na podstawie art. 627 k.p.k. Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa całkowity zwrot kosztów sądowych w kwocie 6610,61 złotych. Na kwotę tą złożyły się:

504,30 zł (x2) - tytułem holowania pojazdów, 174,26 zł (x 2) tytułem wynagrodzenie biegłego za sprawozdanie z badań chemicznych płynów ustrojowych na zawartość alkoholu, 110,70 zł parkowanie pojazdu S. (...), 123 zł - parkowanie pojazdu V. (...), 355,19 zł – badanie na zawartość środków odurzających M. W., 442,80 zł (x2)- opinia przedwypadkowego stanu technicznego pojazdów, (...),41 – badanie sprawozdanie z badania krwi na zawartość środków działających podobnie do alkoholu dot. A. K., 184,50 zł (x3) opinia biegłego medycyny sądowej dot. I. W., M. W. (1), C. R., 81 zł – przewiezienie zwłok, (...),09 sądowo- lekarska sekcja zwłok, 246 zł - opinia biegłego medycyny sądowej dot. H. R.; 40 zł – ryczałt za doręczenia w postępowaniu przygotowawczym i sądowym, 30 zł – dane o karalności, 300 zł – opłata od kary pozbawienia wolności, 150 zł – opłata od grzywny.